این روز ها قلم من خشک شده بود!

روزها و ماه ها و حال یک سال گذشت.

و من بیش از یک سال است با آینه اتاقم دوست شده ام.

در دل تاریکی کوچه بی کسیم از خویش و زندگیم بهش گفتم.

بهش از خودم گفتم آرام آرام گریه کرد.

بهش از یار گفتم همراه با من شروع به گریه کردن کرد.

بهش از تنهاییم و بی کسیم گفتم ترکی برداشت.

بهش از جوانی از دست رفته ام گفتم همراه با من شروع به گریه کردن کرد.

بهش از نابودی عشق گفتم شروع به زار زدن کرد.

بهش از دلتنگیم برای عزیزانم گفتم او هم دلتنگ شد.

بهش از آرزوهایی که پرپر شدن گفتم.

ترکی دیگر برداشت.

بهش از زمانی که با هم یه دنیا داشتیم گفتم در خود شکست و فریادی زد.

بهش از دنیایی گفتم که پر شده از آدمای سنگی و آهن پرست.

این بار آروم و بی صدا باز ترکی برداشت.

مدتی پیش باز از یار بهش گفتم و اینکه الان با کس دیگریست.

آرام آرام اشک هایش روی گونه هایش ریخت.

بهش از دلتنگیم برای یار گفتم از دستهای یخ زده ام گفتم.

کاملا گونه هایش خیس شده بود و چشماش پر از اشک.

بهش از گریه های هر شبم گفتم و بی خوابی هر شب.

بغضش ترکید و باز ترکی برداشت.

بهش از کارهایی که کردم تو این مدت گفتم.

این بار سکوت کرد.

بهش از دوستایی گفتم که روزی بهم نیاز داشتن و حال نیستن در حالی که من ویران شدم.

از روی شرمندگی سرش رو پایین گرفت و قطره ای اشک چکید.

این بار بهش گفتم تو نمیخوای حرفی بزنی؟

سرش رو بالا گرفت گفت چرا حرف دارم.

گفت بعد از این همه بلا بعد از اینکه جوانیت تباه شد.

بعد از این همه زار زدن بعد از بی خوابی هر شبت.

بعد از این همه تنهایی بعد از این همه تحقیر شدن بعد از نابود کردنت.

چرا از یار به من گفتی؟

چرا از دلتنگی یار بهم گفتی؟؟

هیچ می دانی کسی که زمانی یار بود الان یار کیست؟

هیچ می دانی کسی که زمانی غم خوارت بود غم خوار کیست؟

هیچ می دانی اون کسی که شب تا صبح برایش گریه میکنی کجاست و چه کار میکنه؟

هیچ می دانی نشسته و به گریه هایت میخنده؟؟

هیچ می دانی به نابودیت و تباه شدن زندگیت می خندد؟

هیچ می دانی روز مرگت را جشن میگیرد؟؟

تو واسه کسی گریه میکنی که بویی از انسانیت و احساس نبرده.

کسی که زندگیت را نابود کرد و نابود شدنت را دید و کاری نکرد.

آیا ارزش داره دلتنگ کسی بشی که آهن پرسته؟

ارزش داره واسه کسی گریه کنی که به گریه های دلت میخندد؟؟

سرم را پایین انداختم و به فکر فرو رفتم.

این ها را که شندیم نیمی از بدنم شل شد.

گویی فلج شده ام.

نمی دانستم چه بگویم.

آری حق با او بود ولی نیمی از بدنم هنوز با یار بود.

آینه منتظر جوابم بود.

سرم را بالا گرفتم درحالی که اشکهایم دانه دانه سرازیر میشد.

رو به آینه کردم زبانم گرفته بود گویی لال شده بودم.

ناگهان بغضم ترکید و شروع به زار زدن کردم.

آینه که پر از ترک شده بود با دیدن حال زار من از وسط به دو نیم تقسیم شد.

نیمی از من که هنوز با یار بود با نیمی از آینه رفت.

و حال نیمی از آینه ماند و نیمی از من که دیگر حتی با یار هم نیست.

امروز خالی تر از همیشه هستم و تنها تر از تمام روزهای زندگیم.

نمی دانم غروب امروز را می توانم تحمل کنم؟؟

چقدر جالب است حال دلم برای نیمه دیگر آینه تنگ شده است......

    کسی دیگر نمی کوبد

    در این خانه ی متروک ویران را

    کسی دیگر نمی پرسد

    چرا تنهای تنهایم

    و من چون شمع می سوزم

    و دیگر هیچ چیز از من نمی ماند

    و من گریان و نالانم

    و من تنهای تنهایم

    درون کلبه ی خاموش خویش

    اما کسی حال من غمگین نمی پرسد

    و من دریای پر اشکم

    که طوفانی به دل دارم

    درون سینه پر جوش خویش

    اما کسی حال من تنها نمی پرسد

    و من چون تک درخت زرد پاییزم

    که هر دم با نسیمی می شود

    برگی جدا از او

    و دیگر هیچ چیز از من نمی ماند...

نشد ای دوست که ما محرم اسرار شویم

همره میکده و هم ره بازار شویم

در تب بیدلی و مهر و وفا نیست شدیم

نشد افسوس که با یاد غمت یار شویم

تو که از درد دل خسته ی ما می دانی

پس چرا از تو جدا پیشه خوار شویم

بر نیامد ز لبت نام من و قصه ی من

ما ز سودای تو آواز شب تار شویم

هر چه کردم نشدم آنچه که تو میخواهی

چه کنم دست نداد عاشق و بیمار شویم

عاقبت از غم تو سر به بیابان زنم

تا ز سودای فلک بی خبر از کار شویم

دل لاهیجی از قصه بمیرد هیهات

هوسی نیست که ما هم پی دلدار شویم

من حضورت را در همه جا کنار خویش احساس کرده ام

من صدایت را در همه وقت در گوش خود شنیده ام

من چهره ات را همیشه بر دیدگانم یافته ام

تو معنای تمام واژه های زیبائی

تو همان حس شیرین انتظاری

تو همانی که باید باشی

نجیب.. باشکوه و حیرت آور

تو همان نیمه ی گمشده ی منی

میخواهم تا ابد با تو بمانم

قلبت را به من بده و عشق را

از من هدیه بگیر

حسرت دیده بی تاب تو بیمارم کرد 

آن نگاه نگرانت دل تبدار مرا خرابش کرد

بی جهت نیست که مست رخ زیبای تو ام

لب گلگون تو در دشت خزان آبم کرد

مستی ام جام نگاهی ز افق های تو بود

آه ،آن صورت مهتاب تو در خوابم کرد

شهر را از تب بیماری من جایی نیست

 راه گم کرده به دنبال تو آواره و ویرانم گرد

اشکم از دیده به گرمای نفسهای تو بود

جام اندوه تو مر همره و همرام کرد

اگر می دانستی که چقدر دوستت دارم، سکوت را فراموش میکردی، تمامی ذرات وجودت عشق را فریاد می کرد.

اگر میدانستی که چقدر دوستت دارم، چشمهایم را میشستی و اشک هایم را با دستان عاشقت به باد میدادی.

اگر می دانستی چقدر دوستت دارم، نگاهت را تا ابد بر من میدوختی، تا من بر سکوت نگاه تو رازهای یک عشق زمینی را با خود به عرش ببرم.

ای کاش می دانستی ، اگر می دانستی که چقدر دوستت دارم لحظه ای از مرگ سخن نمی گفتی ، که این غریب تنها، جز نگاه معصومت پنجره ای و جز عشقت بهانه ای برای زیستن ندارد.

ای کاش می دانستی ، اگر می دانستی که چقدر دوستت دارم ، آنقدر که همه چیزم را حتی جانم را فدایت می کردم . همه ی آن چیزها که یک عمر برایش زحمت کشیده ام و سال ها برایش گریسته ام .

اگر می دانستی که چقدر دوستت دارم ، همه ی آن چیزهایی که تو را زندانی کرده اند رها می کردی، غرورت، قلبت،حرفهای مردم و ...

دیگر نای نوشتنی نیست که تو خود باید بدانی که چقدر دوستت دارم و تو زیباترین جهان برای منی، منی که عاشقت هستم و دوستت دارم برای همیشه.