کسی دیگر نمی کوبد

    در این خانه ی متروک ویران را

    کسی دیگر نمی پرسد

    چرا تنهای تنهایم

    و من چون شمع می سوزم

    و دیگر هیچ چیز از من نمی ماند

    و من گریان و نالانم

    و من تنهای تنهایم

    درون کلبه ی خاموش خویش

    اما کسی حال من غمگین نمی پرسد

    و من دریای پر اشکم

    که طوفانی به دل دارم

    درون سینه پر جوش خویش

    اما کسی حال من تنها نمی پرسد

    و من چون تک درخت زرد پاییزم

    که هر دم با نسیمی می شود

    برگی جدا از او

    و دیگر هیچ چیز از من نمی ماند...